domingo, 14 de diciembre de 2014

GoAnimate

¡Buenos días mis artistas!
Hoy os traigo una de las tareas que más me ha gustado de todo este trimestre. En ella, mi compañero Pablo y yo, teníamos que hacer una mini serie con un mínimo de dos capítulos utilizando GoAnimate, una herramienta muy sencilla y divertida para crear historias. La temática la escogida fue el grooming. Decidimos hacerlo sobre ese tema ya que creemos que no es muy conocido y que la gente, sobretodo los menores, deben de ser consicentes de lo que ocurre en la red. Lo enfocamos de un modo humorístico, pero sin dejar de lado que es algo serio e intentamos hacer la historia lo más cercana y real posible para conseguirlo. Con GoAnimate, vimos que se podían hacer caracteres de muchos de nuestros personajes favoritos, y nos pareció divertido aplicarlo en el primer capítulo (Goku y Batman).
Una de las cosas que más trabajo nos dio fue hacer el móvil en el segundo capítulo, haciendo copias de las aplicaciones más usadas hoy en día. Esto lo quisimos hacer para darle realismo.
Personalmente me siento orgullosa de estos capítulos de 30 segundos, y creo que nos han quedado bastante bien. ¡Espero que os gusten tanto como a mí, y que os animéis a probar a hacer alguna historia con esta fantástica herramienta!


Grooming 1 by Pablo Ben on GoAnimate
Grooming 2 by Pablo Ben on GoAnimate
Grooming 3 by Pablo Ben on GoAnimate
Grooming 4 by Pablo Ben on GoAnimate

miércoles, 3 de diciembre de 2014

Conociendo a...

Hoy, mis artistas, os traigo un "Conociendo a" muy interesante: Vincent Van Gogh. Me gusta en especial este artista por la variedad en sus obras. Es, sin duda, uno de mis artistas favoritos del Impresionismo, ya que en mi opinión lo representa muy bien. Un cuadro a destacar es "La noche estrellada" que nos hace ver la noche de un modo fantástico y misterioso, para nada tétrico, jugando con las formas, pinceladas y colores contrastados, consigue hacer un cuadro muy subjetivo.
Y, sin más que comentar, aquí os dejo la biografía de un hombre que "buscaba la vida en el color".


domingo, 30 de noviembre de 2014

Laurence Saunois

¡Buenos días mis artistas!
Hoy os traigo a una artista que acabo de descubrir. Aquí podéis conocerla mejor pero os voy a presentar mi selección personal de sus obras. Las he elegido porque me parecen impresionantes, la manera en la que capta los movimientos y la más mínima expresión de la naturaleza en un sólo trazo. Esta pintura para mí es como una mirada, como algo tan insignificante puede ser tan enorme si es apreciado.

Aquí os dejo una pequeña "galería" con mi selección:








Realismo. Bonheur y Saunois

Concepto de realismo como movimiento artístico desarrollado en Europa en la 2ª mitad del SXIX:
Aquí puedes encontrar todas las características, pero las principales que siguen todas las obras de esta época son:
-Rechazar la evasión y subjetividad del romanticismo.
-Pintura objetiva que no intenta embellecer la realidad.
-Pinta trazos de la vida cotidiana a modo de denuncia.
-Arte que no busca la belleza.
Pintor/a a destacar: Rosa Bonheur.

Ejemplo de arte realista del XIX:

Concepto de realismo como tipo de arte en el que únicamente se intenta representar la realidad TAL Y COMO ES, pero sin efecto de hacer denuncia, simplemente para mostrar las cosas con todos sus rasgos como, por ejemplo, la naturaleza.
Pintor a destacar: Laurence Saunois.

Ejemplo de arte realista de la actualidad:


martes, 18 de noviembre de 2014

A miña razón.

Hoxe preséntovos a miña segunda tarefa con motivo do 25N, día no que se conmemora ás mulleres que sofren de violencia de xénero. Nela, había que elaborar unha curta con esa temática. 
O meu compañeiro e mais eu fixemos unha curta titulada A miña razón, xa que nela se conta, de maneira abstracta, a razón que lle levou a unha muller que era maltratada a seguir adiante e tapar as feridas pola súa filla. 
Para facela, o primeiro foi quitar a vergoña e facer de actriz durante uns poucos segundos. Cunha boa idea e un pouco de creatividade conseguimos un enfoque orixinal e emotivo. Os vídeos son orixinais, igual que o texto, que foi editado en PicMonkey nunha fotografía en branco. Todo isto foi montado co programa Windows Live Movie Maker, no que tamén engadimos esta canción de fondo.
Con esta mensaxe pretendemos facer ver á xente como sofren os fillos de mulleres maltratadas a violencia de xénero. 




CQC- Quero ser como María.

Hoxe a entrada volve a ser en galego tamén, que bonito idioma!
Nesta ocasión preséntovos unha tarefa na que tiñámos que escribir un relato, engadirlle hiperenlaces e algunha fotografía, e presentalo nunha entrada do blog. Era importante que tivese un trasfondo científico, pois cos relatos participaríamos no concurso CQC
Ademáis diso, a biblioteca do instituto organizaba outro concurso de relatos no que a persoaxe da que recibe o nome a biblioteca, María Wonenburger, estivese tamén presente. Eu participei nos dous concursos, baixo o pseudónimo de Viernestrece, cun mesmo relato, o que ides ler a continuación. Clicades nos hiperenlaces que van aparecendo ao longo do relato, veredes a razón de que este texto servira para ambos concursos.
Esta tarefa resultoume interesante, xa que me gusta escribir e, con ela, descubrín a vida de María Wonenburger. 


QUERO SER COMO MARÍA
Viernestrece
Todos os nenos son diferentes, é certo. ‘Cada neno é un mundo’ dicíanme na miña casa. Pois ben, podo afirmarvos que isto é totalmente certo, e como mellor que cunha historia real. Aconteceu hai xa moito tempo, pero lémbrome como se fose onte, ó fin e ó cabo, é a miña infancia. Agora as canas brancas tinguen os meus cabelos e as enrugas disimulan a miña face, pero, daquela, lucía unha melena de pelo negro e unha tez branca e suave de porcelana. Direi, a risco de ser fachendosa, que era coñecida en todo Oleiros pola miña beleza.

Neses días coñecía eu a unha nena. Era a miña veciña en Montrove mais, a pesar diso, non tiña demasiado trato con ela. María era unha nena moi tranquila e agradable. Tamén era diferente. Cando os demais nenos xogabamos ás agachadas ou á pita cega ou, simplemente tirabamonos a rolos pola eira, ela quedaba leda cun caderno ou cun papel a facer números e números. Nós non o entendiamos, pero, á fin e ó cabo, eramos nenos. Os máis curiosos preguntánballe por que facía tantos números naqueles cadernos vellos e gastados. Ela levantaba un pouco a mirada e contestaba: “Gústame entender”. Os meniños, desconcertados, seguían a lle facer preguntas e ela contestaba leda. Cando non tiña gana de falar só dicía: “Eu quero ser como María”, levantaba ou daba media volta e marchaba a paso lento e tranquilo.
Un día María marchou. Nós preguntabámonos onde estaría e comenzamos a dicir cousas como “María é unha nena tan boa que o Rei chamou por ela para darlle unha coroa de prata das súas” ou “María é unha nena tan lista que inventou unha nave espacial e agora vive na lúa”. E non sabiámos máis dela. Eu pensei que María non era unha nena, senón que era un robót. Non entendía como unha meniña de dez anos podía ser tan diferente aos demais.
E así pasou o tempo. De María a robot co Rei ou na lúa, non voltamos saber máis. Dos rapaces cos que xogaba ás agachadas na vila, apenas recordo os nomes. Todos fomos medrando e separándonos, tan pouco a pouco, que apenas nos demos de conta. Esquecinme completamente de tódos os rapaces agás de María.
Unha tarde de choiva, ía eu camiñando polas galerías da Coruña, a paso lento, coas mans nos petos, resgardándome do frío. Metinme por unha canella e fun dár a unha cafetaría moi preto de María Pita. Entrei, pedín unha cunca de cascarilla e sentei nunha cadeira a ler o xornal. Media hora
despois, cando rematei e me estaba a levantar, sentín falar a dous homes cun refinado acento inglés algo dunhas álxebras, de xeometría, dunha beca co nome de Fulbright e dos Estados Unidos. Mentres vestía o abrigo, dixeron seu nome. Souben que era ela, aínda sen o apelido. De ter Internet daquela non tería ningunha dúbida, pero tiven que esperar ata hai uns anos cando lin no xornal, mentres agardaba a que se quentase o xantar, algo duns premios María Wonenburger. Xa non había dúbida de onde se atopaba María. E comprendín, entón, por que dicía aquilo de “quero ser como María”, ¿quen non querería ser como María, despois de coñecer a súa vida? Ela adiantouse no tempo a dicir esa frase. Esa rapaza era diferente, pero todos os nenos o son, mais ela era excepcionalmente diferente. Totalmente única, digna de levar unha coroa de prata do Rei ou de vivir na lúa.

#CulleredoPoloBoTrato

"El era un rei, o seu rei. Mais o que ela quería era unha república #culleredopolobotrato"

O que vos traio hoxe é o traballo de informática desta semana. Decidín facer a entrada en galego, como a tarefa. Nesta ocasión tiñamos que escribir un tuit manifestándonos contra a violencia de xénero, compartilo co profesor e, posteriormente, incorporalo nunha entrada coa súa correspondente explicación. Esta tarefa fixémola con motivo do 25N e tamén para presentala a un concurso do concello, por iso no hashtag aparece "Culleredo".
O meu tuit basease nun simple xogo de palabras. "Rei" ten o significado de ser un apelativo de agarimo, pero un "rei" tamén é unha persoa que manda sobre as demáis. Na segunda parte do tuit podemos ver reflexada esta última acepción cando vemos que a súa parella quere liberdade. Incluso poderíase ver unha desigualdade de xéneros, pois el é o rei, mais non se ve que ela sexa a raíña.
Gustoume facer esta tarefa polo seu motivo, concienciar ás persoas que sufren de violencia de xénero, pero resultoume difícil xa que tiña que expresar moito en tan só unha oración.

jueves, 13 de noviembre de 2014

El arte del diseño.

¡Buenos días mis artistas!
Hoy os traigo una entrada relacionada con el mundo de la moda. Personalmente no es un tema que me interese demasiado, ya que creo que la moda es algo que está muy industrializado y eso no responde a mi idea de expresarme con mi ropa. Pero, en esta ocasión, es diferente. Os traigo un vídeo con la exposición de los proyectos de algunos alumnos de la EASD que tuvo lugar el pasado viernes día 7 en la Ciudad de la cultura de Santiago de Compostela, con el nombre de "Despunte 2014".
En el desfile al que acudí, pude ver diversas ideas expresadas a través del diseño. Jugando con las texturas y los colores las prendas lograban transmitirnos algo. ¡Igual que la pintura!
Haciendo un pequeño apunte diré que una de las diseñadoras que presentó su proyecto fue mi hermana. A través de su colección quería representar a la mujer en la mafia. Para ello utilizó colores con fuerza como el negro, el rojo y el azul ultramar. También representaba los diferentes estratos dentro de una "familia" como la mafia (soldatto, don, capomaggiore...) y para lograrlo empleó diversos complementos como cintas de cuero o vendas. 
Aquí os dejo el vídeo de todo el desfile, en el que podréis encontrar la colección "Lights Out", de Iris Barral Villasenín. 


domingo, 9 de noviembre de 2014

El columpio de Fragonard.

¡Buenos días mis artistas!
Hoy os traigo algo que creo que os va a gustar. Se trata de un relato que he escrito yo pero, con la peculiaridad de estar inspirado en uno de los cuadros más famosos del Rococó: "El columpio de Fragonard". Simplemente no lo he podido evitar, en el momento que vi el cuadro la imaginación se desató y tuve que escribir esta historia. Y aquí la tenéis:

El columpio de Fragonard.
Era bella, sí. Ahora estoy aquí, por no estar en cualquier otra parte, desperdiciando algunas horas de mi vida, con estas fotografías en mi mano incitándome, o más bien, obligándome a recordar.
Como decía, era joven y bella. Ella era la reina. Una reina sin corona, pero no le hacía falta. Ella era mi reina. Tenía una sonrisa de labios finos, como olvidar la delicada sonrisa que le regaló a mi mirada aquella mañana de mayo. Yo volvía a casa, como otro más. Éramos muchos, todos tenían a alguien al otro lado. Yo no. Dicen que cuando eres soldado la gente que te quiere le da un doble valor a tu vida. No era mi caso, mi gente eran mis compañeros, con los que salía al campo cada día y cada noche, no había más. Nadie más. Podría decirse que hasta el momento que vi esa sonrisa estába solo. Pero la vi. Ahí estaba. “Será la mujer o la hija de algún comandante, que importa, no volveré a verla, una sonrisa más, dientes y labios, los tiene cualquiera” pensé.
Después de algunos meses de descanso en casa, con la fiel compañía de la soledad, el uniforme verde me llamaba de nuevo. Otra vez la misma estación, los mismos compañeros. Saludos. Lo de siempre. Pero hubo algo diferente, algo que cambió mis cuadriculados días de boina verde para siempre. De nuevo, la misma sonrisa. Esta vez en un traje verde, casualidad, como el mío. Dudé. La miré y ella me miró a mí y todavía no se a día de hoy si me dedicó una sonrisa. No lo sé, que importa. Me acerqué. “¿Qué haces tú aquí, bonita?” pregunté. No respondió. “He dicho que qué haces aquí, ¿acaso no sabes lo que es una pregunta?” Dije con tono fuerte. Bajó la cabeza y, para romper el silencio, volvió a subirla. Me miró. No estaba asustada. Tiró de mi chaqueta y me retiró hacia un rincón, lejos de la multitud. Se quitó la boina y se atusó el pelo. Clavó sus ojos en los míos y dijo:
-¿Acaso no está claro que es lo que hago aquí, señor?-miró de reojo al grupo de soldados-. No me das miedo, ¿sabes? Sí, soy una mujer, ¿y sólo por eso tengo que ser débil? Soy fuerte, no te temo. No temo a la muerte, por eso estoy aquí. Creo que compartimos ese sentimiento. Al fin y al cabo, todos hemos nacido para morir ¿no es así? Pregunta por Fragonard, compruébalo en la lista y yo contestaré. Ese es mi nombre, realmente, mi apellido. No soy un varón, mas ¿Qué importa? Me has hecho hablar de algo tan obvio que parece irónico  que lo hayas preguntado, simplemente buscando la afirmación de algo que ya sabías, que soy una mujer, y estúpidamente eso te sorprende.
Se colocó de nuevo la boina y se unió al resto del grupo. Contemplé como se perdía entre los demás. Me centré en mi misión, en vano. Una mujer, en unos segundos y con unas cuantas palabras, había conseguido lo que nadie en mis pocos años de vida, desconcentrarme. Busqué y pregunté por Fragonard hasta dar de nuevo con ella. Y le hablé. Le dije no sé lo qué, pero se lo dije. Aquello que me hacía recordarla cada minuto, pensando que si lo quitaba fuera de mí se iría con ella. Que erróneo pensamiento. Con mis palabras, ella se quedó. Pensaba que eso no era lo que quería hasta que compartió cada hora de su vida conmigo.
Y vivimos momentos. Cuando sonreía yo también lo hacía. Me enseñó tantas cosas. Mientras hacía cualquier tarea la miraba, era preciosa. Y ya no era el mismo.
Decía que le encantaba la libertad, ser libre como lo son los pájaros todas las mañanas. Y le hice un regalo. Le hice un columpio entre dos árboles, en el jardín. En la parte más agreste y salvaje del jardín, en la parte en la que cuando llegaba la primavera los cerezos se volvían nevados, en la parte en la que ella inspiraba sus historias de duendes y seres fantásticos, en esa parte le hice su columpio. Y ella me regaló una de sus mejores sonrisas cuando lo vio. Y allí se balanceaba y dejaba que el viento jugase con sus vestidos cuando estaba feliz, y allí se sentaba y bajaba la cabeza cuándo padecía de melancolía. Y a mí me gustaba verla allí. Sé que le encantaba ese columpio.
Después de unos años decidí dejar el ejército para vivir con Fragonard, pues, de algún modo, ya se había instalado dentro de mí. Ella no lo dejó, pero no me defraudó. Yo tampoco quería que lo hiciese. Iba a menos misiones, pero cada vez que la despedía, sentía que mi corazón se iba con ella y no volvía dentro de mí hasta que mi mirada no veía su sonrisa de nuevo.
Y una tarde alegre de primavera, los pajarillos parecía que la estaban esperando en su columpio, Fragonard no volvió. Se quedó allá a donde fuera, a luchar porque no temía a la muerte, porque ella era libre. Y yo volví a alistarme de nuevo, a recordar a Fragonard en cada misión para sacar de esos recuerdos su fuerza y seguir adelante.

Su belleza era increíble y,  aún más, su belleza interior. Su coraje, único. Me gusta recordarla y lo haría con más frecuencia si esos recuerdos no trajeran consigo un sentimiento de dolor por no volver a verla. Un dolor  que deja un sabor agridulce en mi interior, en dónde, una vez, estuvo Fragonard sonriendo.












Jean-Honoré Fragonard. El columpio.

El arte de la repostería.

¡Buenos días mis artistas!
Hoy, como ya se acerca poquito a poquito la navidad, os traigo una receta de galletas de jengibre deliciosas. Las he echo esta tarde y la verdad es que ha sido muy entretenido y el resultado, genial. 
Los cortapastas los conseguí en Ikea (aquí os dejo el enlace) y son fantásticos, estoy súper contenta con ellos. La verdad es que las galletas en relieve llaman mucho la atención y... ¡Da tanta pena comérselas!

Para hacer esta navideña receta necesitarás:
250gr de harina (preferiblemente tamizada).
150gr de mantequilla a temperatura ambiente.
100gr de azúcar moreno.
1 cucharadita de canela en polvo.
1 cucharadita de jengibre en polvo.
1 huevo.
1 pizca de sal.

Así se hace:
Primero, mezcla en un bol la harina con el azúcar, la canela y el jengibre. Una vez que tengas bien integrados los ingredientes en polvo es hora de añadir un huevo batido junto con la mantequilla.
Después de mezclarlo todo muy muy bien (si es necesario, utiliza una batidora eléctrica) ve estirando la masa encima de una superficie lisa. Cuando la masa tenga 1cm de grosor ya puedes darle forma a tus galletas con los cortapastas. 
Cuando tengas todas las galletas, mételas en el horno a 180º durante unos 15min. aproximadamente. 



El momento creativo...
Para decorar estas galletas ¡Da rienda suelta a tu imaginación! Yo he utilizado unos lápices con glaseado de colores que podéis encontrar en cualquier supermercado, un poco de glaseado que he echo yo misma (mezclando agua y azúcar glass a partes iguales), algunas perlitas de azúcar, crema de chocolate, virutas de azúcar de colores, almendras laminadas y azúcar glass.















sábado, 8 de noviembre de 2014

Lo que quiero ser

¡Buenos días mis artistas!
Hoy os traigo una entrada para contaros que es lo que quiero estudiar y los posibles trabajos de la carrera. Es una tarea de la clase de informática en la que tuvimos que buscar el camino académico que nos gustaría seguir. En mi caso, tuve que buscar los centros en los que tendré que hacer bachillerato y el grado de Bellas Artes, que es la carrera que he elegido.
Para hacerlo utilicé una presentación de Google Drive que pude compartir con mi profesor para seguir sus instrucciones personalizadas en mi trabajo y las fuentes consultadas están alojadas en la diapositiva de créditos de la presentación. También utilicé el programa Windows Live Movie Maker para hacer un vídeo con imágenes publicitarias que decidí subirlo a YouTube para incluirlo posteriormente en una diapositiva (aquí os dejo el enlace del vídeo). Os recomiendo que, si veis la presentación, accedáis también a las URL indicadas en el mismo con hipervínculos, para poder seguirla mejor, ya que apenas cuenta con información en las diapositivas (casi toda está contada por mí a la hora de exponer), sobretodo la de la Universidad Complutense de Madrid, ya que en ella están todas las posibles profesiones con explicación del trabajo de cada una.
Creo que esta es una de las mejores tareas que hemos echo hasta ahora. Además de ser interesante planear tu futuro también lo es en el aspecto de que hay que tomar decisiones. Pienso también que es una muy buena idea plantear esta información a modo de exposición, porque creo que como mejor se entienden y valoran las cosas es contándoselas a los demás.
Espero que os guste y, como tiene relación con el blog, quizá os sirva también. Aquí os lo dejo:


martes, 4 de noviembre de 2014

Descubriendo SketchUp...

¡Buenos días mis artistas!
Hoy os traigo el trabajo de informática de la semana. En esta ocasión, la tarea consistía en trabajar con el programa SketchUp. Esta herramienta nos permite hacer figuras acotadas en 3D muy realistas. Para hacerla había que trabajar con sus vistas y eso es algo que hay que tener muy controlado en dibujo técnico, así que creo que me sirvió de aprendizaje para el futuro. No fue una actividad muy creativa y a mi no me entusiasmó demasiado, pero aún así le dí color a la tarea. 
Aquí os dejo los pasos que tuvimos que seguir:

1º. Para empezar. Elegir la figura entre las demás:










2º. Mi toque creativo. Dibujar las caras de la figura y, como no, ¡pintarlas!:

3º. Del papel a lo virtual. ¡Nuestra pieza terminada!:


sábado, 1 de noviembre de 2014

'Bela cidade de cristal'

¡Buenos días mis artistas!
Hoy os quiero enseñar algo que para mí, sin duda, también es arte. Su nombre, La Coruña.

Ciudad bonita, auténtica, y llena de historia. Así es mi casa.

















'El color es todo en mi día, mi alegría y mi tormento' Claude Monet.

¡Buenos días mis artistas! Hoy os traigo un "Conociendo a". Espero que os guste.
Conociendo a: Claude Monet.
Supongo que el nombre de este artista lo habréis oído al menos una vez en vuestras vidas. Es uno de los más famosos del Impresionismo y de los más destacados de la historia del arte en general. Personalmente, es uno de mis artistas favoritos, ya que el Impresionismo es el movimiento artístico con el que me siento más vinculada. Los colores, las formas, las pinceladas... Simplemente me deja sin palabras, porque siento que es imposible explicarlos. Creo que si alguien no se impresiona con un cuadro no hay más que hacer. Puede estudiarlo, sí, pero jamás llegará a entenderlo. 



¿Qué es Audacity?

Audacity es una herramienta de edición de sonido muy útil, Mi compañero Pablo Ben y yo la utilizamos para hacer una tarea de informática que consistía en reproducir una conversación real grabada en una frecuencia de emergencia marítima, que tuvo lugar en 1996. 
Dadas las características del lugar de la conversación, tuvimos que aplicar sonidos de truenos, mar y aire que cogimos de bancos de sonidos recomendados por nuestro profesor vía Scoop.it
Personalmente, el programa Audacity me pareció un poco difícil de entender al principio pero, con ayuda de algunos compañeros y de nuestro profesor conseguimos manejarlo sin problema y hacer un Podcast que nos ha gustado mucho.
Finalmente, aquí os dejo nuestro trabajo terminado. ¡Espero que os guste mucho!


lunes, 20 de octubre de 2014

"Lo terrorífico asusta, pero a la vez atrae..."

"Lo terrorífico asusta, pero a la vez atrae. No es de extrañar por tanto que el componente estético del hombre haya trabajado sobre los materiales del terror. Las pinturas del Bosco, los crueles frisios asirios o las macabras esculturas aztecas confirman que el hombre en todas las épocas históricas ha buscado plasmar artísticamente su peculiar relación -repulsión/atracción- con el terror."
Juán y Constantino BÉRTOLO CADENAS.

Este fragmento que llegó a mí a través de la introducción de la obra "El gato negro" de Edgar Allan Poe, me ha echo reflexionar bastante acerca del sentimiento del miedo en el arte. Desde que empecé a estudiar al Bosco he sabido y sé que sus pinturas escondían algo más y algunas sin duda tienen la cualidad de ser tenebrosas y macabras y, por consecuente, la capacidad de incitarnos miedo. Está extendida la idea de que este pintor no disponía de todas sus facultades, mas yo creo que no era tanto la locura si no el miedo el que lo llevaba a su pintura, estando en la mayoría de sus obras el pecado siempre presente; en pensamiento me atrevo a vincular el sentimiento del miedo con el incumplimiento de la ley de Dios. Por lo que se me plantea una cuestión, es posible que haya pintado con miedo, el propio miedo. 

-Extracción de la piedra de la locura.
Ficha de la obra.



-El jardín de las delicias.

jueves, 9 de octubre de 2014

"Y es curioso el modo en el que buscaba en él lo mismo que en la pintura."

Ese día fue perfecto. No recordaba lo maravilloso que era el río. Habíamos pasado la mañana navegando entre los patos que paraban a beber. Era un paisaje digno de pintar, y estaría en mi memoria para cuando quisiese hacerlo. Comimos en el pueblo y por la tarde fuimos de paseo por los bosques de la zona. Al anochecer, Lee me llevó a casa. Me acompañó hasta la puerta y me dio un beso en la mejilla en señal de que se iba. Una parte de mi dijo: "No por favor, quédate aquí"; pero otra decía: "Al menos ahora podré dedicarme a la pintura un rato". Si, quería describir lo que había vivido ese día. Utilizar colores alegres y vivos, cuya belleza llenan de luz el lienzo. Así me hacía sentir Lee. Y es curioso el modo en el que buscaba en él lo mismo que en la pintura. 

sábado, 4 de octubre de 2014

No sólo la reina pintura es arte

Tan necesario como respirar es expresarse para el ser humano. Con la pintura podemos plasmar todo lo que imaginemos pero, también escribiendo podemos hacerlo. La entrada de hoy trata sobre otra de las formas de expresión de sentimientos: la poesía. Para mí también es un arte, un arte que es capaz de emocionar con solo unos versos si la persona que los lee se siente reflejada en ellos, por eso creo que nos sirve de espejo. 

Uno de mis autores favoritos, sin duda alguna, es Pablo Neruda. Normalmente me gusta lo diferente, porque lo que le gusta a todo el mundo ya está muy visto pero mi poema favorito de este autor es, probablemente, su poema más famoso. Y como no podía ser de otro modo, aquí os lo dejo para que disfrutéis con el, pequeños artistas: 

martes, 30 de septiembre de 2014

Banksy

Hola a todos de nuevo. Hoy os traigo algunos vídeos sobre uno de los grafiteros más famosos del mundo para que lo conozcáis. Su obra la emplea para denunciar hechos de la sociedad actual pero no por ello deja de ser arte, todo lo contrario.







Si su historia os ha parecido interesante y queréis saber más sobre este artista, aquí os dejo un video-documental sobre él, su arte y su obra. Dura una hora y media (más o menos) y personalmente me ha gustado mucho. Espero que lo disfrutéis:





Para terminar la entrada, aquí tenéis algunas de mis obras favoritas de este gran artista que dice con pintura lo que muchos no se atreven a hacer con palabras:









sábado, 27 de septiembre de 2014

Y ahora es cuando puedo definir el arte.

No, el arte no es tan solo alguna pintura, un graffiti, una escultura o una catedral. Arte es lo que ves y te hace sentir. Hace que valores las cosas, que te emociones viendo lo que ves. Arte es levantar la persiana solo para ver que el cielo está rosa y las nubes amarillas, tonos violetas y añil aparecen a la izquierda y en el centro tantas nubes... Que esos colores, todo eso de ahí fuera te haga pensar es sentir el arte, la belleza que se encuentra en las pequeñas cosas... O en las grandes, pues inmenso es el cielo y ahora mismo solo admiro una pequeña parte de él pero ¡tan pequeña parte me hace sentir tantas cosas! Y mientras escribo esto las nubes ya se han ido, pero sigo contemplando el cielo como si todavía siguiesen ahí. Me siento tan pequeña ante algo tan... Conmovedor. Así es el arte, y aunque ahora pocos tonos rosados continúan en el cielo, he reflexionado sobre lo poco que duran las cosas. Y así, una vez mas, el arte me ha dado una lección.

miércoles, 24 de septiembre de 2014

Empezamos a pintar...

Soy Cristina y tengo una pregunta para vosotros:
¿Alguno recuerda el primer dibujo que hizo en su vida? Tendríais que echar la vista atrás para conseguirlo y, aún así, sería difícil. Bien, pues aunque tu dibujo fuese una raya de color rojo y el de la persona que tienes a tu izquierda un tiburón con todos sus dientes, ambos tienen algo en común: los dos han sido vuestros primeros dibujos, el inicio de vuestro arte.

 Esta entrada la definiría como mi primer dibujo, mi primera contribución a este pequeñísimo mundo que es mi blog. Esa primera raya de color rojo, con la que os quiero explicar un poco de que va a tratar mi blog, aunque supongo que ya os haréis una idea.

Si os gusta la pintura, este es vuestro sitio. Aquí podréis encontrar desde frases de pintores (o artistas en general) famosos hasta imágenes de los cuadros más modernos. También intentaré colgar algún que otro vídeo o texto sobre el arte y la pintura en la antigüedad, sobre las vidas de los pintores y datos curiosos relacionados con el arte en general. De esas cosas tratará principalmente mi blog.

Además de eso, podréis encontrar trabajos de informática hechos por mí y clasificados con la etiqueta: INFOREBA1415.

¿Y por qué has escogido esa temática? os preguntaréis. Bien, para responderos también tengo que echar la vista atrás en el tiempo y situarme en el año en el que comencé a ir a una escuela de pintura. A partir de ahi, mi admiración por la pintura fue en aumento. Para mí cada cuadro es un objetivo y, con cada uno, aprendo algo nuevo y quiero expresar algo diferente. Pintando puedo dejar la mente en blanco, sentir las formas y los colores, decir cosas que con las palabras no se puede. Una sensación maravillosa, que nace de un vínculo especial con algo tan simple como pintar. Esa sensación quiero compartirla con vosotros, que disfrutéis con la pintura al menos la mitad de lo que yo es el principal objetivo de este blog.

Aquí os dejo algunos de mis pintores favoritos con sus obras más conocidas:


Salvador Dalí (1904-1989)










Cuadro: "Los relojes blandos". (1931).










Pablo Picasso (1881-1973)









Cuadro: "Mujer ante el espejo". (1932).
















Claude Monet (1840-1926)








Cuadro: "Sol naciente". (1872).